Można powiedzieć, że riff gitarowy w muzyce popularnej odgrywa rolę pierwszoplanową i jest jednym z najważniejszych elementów tworzących kompozycję. To właśnie ten zazwyczaj krótki motyw muzyczny, obok refrenu i melodii, jest najlepiej zapamiętanym fragmentem piosenki.
Skomponować dobry riff gitarowy wpadający w ucho jest bardzo trudno. Można rzec, że nawet trudniej niż solówkę. W historii muzyki powstało jednak wiele riffów, które stały się symbolem nie tylko muzyki, ale także kultury popularnej. To właśnie ten motyw muzyczny często decyduje o sukcesie piosenki i o tym, czy zostanie ona zapamiętana na wieki.
Smoke On The Water - Deep Purple (1972)
Gdy zespół Deep Purple komponował utwór "Smoke On The Water" nie spodziewał się, że gitarowy riff grany na Fenderze Stratocasterze przez Ritchiego Blackmore'a stanie się jedną najsłynniejszych zagrywek w historii rocka. Od tego utworu swoją przygodę z instrumentem zaczynało wielu współczesnych muzyków takich jak np. Steve Morse, dzisiejszy gitarzysta Deep Purple. Tekst utworu opowiada natomiast prawdziwą historię pożaru kasyna, który wydarzył się 4 grudnia 1971 roku w szwajcarskim mieście Montreaux nad Jeziorem Genewskim, które jest znane z festiwalu muzycznego. To właśnie do tej miejscowości muzycy Deep Purple przyjechali z wynajętym od grupy The Rolling Stones mobilnym studio, by pracować nad płytą "Machine Head". Nagranie albumu miał odbyć się w sali koncertowej Montreux Casino, w której dzień przed rozpoczęciem nagrania odbył się koncert Franka Zappy i zespołu The Mothers Of Invention. Podczas występu wydarzył się niestety wypadek - jedna z osób wystrzeliła racą w sufit, co doprowadziło do pożaru, który doszczętnie pochłonął salę oraz kasyno. Na szczęście obyło się bez ofiar, a sam pomysłodawca i dyrektor Montreux Jazz Festival, Claude Nobs, uratował kilka osób ukrywających się w płonących pomieszczeniach.
(I Can't Get No) Satisfaction - The Rolling Stones (1965)
"(I Can't Get No) Satisfaction" to piosenka grupy The Rolling Stones skomponowana przez Keitha Richardsa i Micka Jaggera podczas trasy koncertowej po Stanach Zjednoczonych w 1965 roku. Utwór wyraża sprzeciw wobec konformizmu oraz konsumpcjonizmu, którego świadkami byli członkowie grupy podczas amerykańskiego tournée. Niezapomniany i niemalże wszystkim znany riff gitarowy, który pojawia się w piosence pozwolił grupie oraz kompozycji na zawsze zapisać się na kartach muzycznej historii.
Smells Like Teen Spirit - Nirvana (1991)
"Smells Like Teen Spirit" to utwór amerykańskiego zespołu grunge'owego Nirvana, który ukazał się na wydanym w 1991 roku albumie "Nevermind". Utwór został napisany przez Kurta Cobaina, Krista Novoselica i Dave'a Grohla, a produkcją zajął się Butch Vig. Piosenka zbudowana jest w tradycyjny sposób, który opiera się na prostej strukturze - zwrotka-refren i czteroakordowym riffie wykorzystywanym w intro oraz w refrenie. Sukces singla sprawił, że album "Nevermind" trafił na szczyty list przebojów na początku 1992 roku, a utwór był pierwszym i największym przebojem Nirvany, który podbił cały świat i rozpoczął międzynarodowy szał związany z grupą.
Johnny B Goode - Chuck Berry (1958)
"Johnny B. Goode" to piosenka autorstwa Chucka Berry'ego napisana w 1955 r. i wydana 3 lata później. Utwór jest rock and rollową kompozycją ukazującą amerykański sen, w którym biedny chłopak ze wsi staje się gwiazdą, dzięki ciężkiej pracy oraz umiejętności gry na gitarze. Piosenka jest częściowo autobiograficzną opowieścią, ale inspiracją do niej miał być Johnnie Johnson - pianista oraz współtwórca piosenek artysty. Chuck Berry uważa, że miał on największy wpływ na jego wyjątkowe brzmienie. Na wcześniejszych, niewydanych wersjach piosenki, Chuck Berry śpiewa "colored boy" zamiast "country boy", jednak szefowie Chess Records stwierdzili, że ta wersja się nie sprzeda. Ze względu na to, że Chuck Berry urodził się w Goode Avenue w St. Louis nazwał bohatera piosenki Goode.
Oh, Pretty Woman - Roy Orbison (1964)
"Oh, Pretty Woman" to jeden z największych przebojów Roya Orbisona, który od momentu wydania w 1964 roku cieszy się cały czas wielką popularnością. Niezapomniany i znany niemalże wszystkim riff gitarowy, pojawiający się w utworze, zdobył jeszcze większą popularność, gdy został wykorzystany w filmie "Pretty Woman". Potwierdzeniem sukcesu piosenki może być natomiast jej dominacja na szczycie listy Billboard Hot 100 oraz Złota Płyta, którą muzyk został wyróżniony w 1969 roku. Utwór "Oh, Pretty Woman" pomógł także Royowi Orbisonowi otrzymać pośmiertną nagrodę Grammy za najlepszy występ podczas telewizyjnego show "Roy Orbison and Friends, A Black and White Night". W 2004 roku piosenka znalazła się natomiast na 222. miejscu listy "500 utworów wszech czasów" wg magazynu "Rolling Stone".
Purple Haze - The Jimi Hendrix Experience (1967)
"Purple Haze" to utwór, który jest bez wątpienia jednym z największych przebojów Jimiego Hendrixa. Piosenka została wydana jako singel w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych oraz pojawiła się na amerykańskim wydaniu albumu "Are You Experienced?" w 1967 roku. Słowa utworu opowiadają prawdopodobnie o doświadczeniach Hendrixa z podobnie nazwaną odmianą LSD. Niektórzy uważają jednak, że nazwa utworu pochodzi od odmiany marihuany zwanej "purple haze". Jimi Hendrix zaprzeczył jednak narkotykowym skojarzeniom, zapewniając, że tytuł pochodzi ze snu, w którym chodził na dnie oceanu otoczony fioletową mgiełką. Innym razem tłumaczył, że fraza "purple haze" pochodzi z noweli "Night of Light" Philipa José Farmera. Niezależnie od tego, po której stronie leży prawda, pewnej jest, że riff gitarowy z utworu "Purple Haze" nawet bez żadnych wspomagaczy potrafi zachwycić.
Sweet Child O' Mine - Guns N' Roses (1987)
"Sweet Child o' Mine" to rockowa piosenka hardrockowej grupy Guns N' Roses. Utwór pochodzi z debiutanckiego albumu zespołu "Appetite for Destruction" wydanego w 1987 roku. "Sweet Child o' Mine" jest pierwszym singlem Guns N' Roses, który dotarł na pierwsze miejsce listy Billboard Hot 100 i utrzymywał się na nim przez dwa tygodnie we wrześniu 1988 roku. Słowa napisane zostały przez Axla, dla którego inspiracją była jego dziewczyna Erin Everly. Teledysk do utworu "Sweet Child o' Mine" przedstawia natomiast zespół grający w opuszczonym teatrze, otoczonym przez członków grupy i dziewczyny niektórych członków zespołu. Wideoklip, tak samo jak riff gitarowy grany przez Slasha, był bardzo popularny w stacji MTV, co pomogło piosence w odniesieniu olbrzymiego sukcesu na całym świecie.
Back in Black - AC/DC (1980)
"Back in Black" to piosenka AC/DC, która pojawiła się na albumie o tym samym tytule w 1980 roku. Utwór zaczyna się od znanego na cały świat mocnego riffu gitarowego. Piosenka australijskiego zespołu odniosła sukces na listach przebojów i do dzisiaj jest uważana za jedną z największych kompozycji w historii rocka. Utwór uplasował się m.in. na 4 miejscu listy "40 Greatest Songs Metal" wg VH1, a w 2009 roku został uznany przez tą samą stację drugim największym utworem hard rockowym wszech czasów. Utwór pojawił się również na 187 pozycji listy "500 utworów wszech czasów" sporządzonej przez magazyn "Rolling Stone".
Rumble - Link Wray (1958)
Najbardziej znanym utworem z repertuaru Linka Wraya jest kompozycja "Rumble", która trwa niecałe 3 minuty. Artysta zasłynął głównie z popularyzacji przesterowanego brzmienia gitarowego, które nadało muzyce znaną dzisiaj drapieżności. Gdy w 1958 roku utwór "Rumble" został wydany, od razu wzbudził wiele kontrowersji i zakazano jego emisji w radiu w całych Stanach Zjednoczonych, co bardzo zaskoczyło autora kompozycji. Ciekawa jest również historia tworzenia tego kawałka, ponieważ powstał on w sposób przypadkowy. Wszystko zaczęło się od zaproszenia Wraya na imprezę, którą miał poprowadzić Milt Grant - DJ i gwiazda telewizji. Gitarzysta nie miał jednak przygotowanego żadnego konkretnego materiału, ale posiadał w zanadrzu kilka luźnych riffów, które ze sobą połączył i stworzył kawałek "Rumble".
Enter Sandman - Metallica (1991)
"Enter Sandman" to piosenka amerykańskiego zespołu Metallica, która znalazła się na piątym albumie studyjnym grupy zatytułowanym "Metallica". Kompozycja charakteryzuje się znanym na cały świat riffem gitarowym, który rozpoczyna ten wielki przebój trash metalowej formacji. Na początku utworu można usłyszeć ten popularny motyw muzyczny grany na nieprzesterowanej gitarze, który następnie zostaje wzbogacony mocniejszym i ostrzejszym brzmieniem. Perkusista zespołu, Lars Ulrich, nazywał utwór "Enter Sandman jako "piosenkę jednego riffu". Miał rację, ponieważ bez problemu można usłyszeć dominację wiodącego motywu w całej kompozycji.
Whole Lotta Love - Led Zeppelin (1969)
"Whole Lotta Love" to pierwszy prawdziwy przebój brytyjskiego zespołu rockowego Led Zeppelin, który rozpoczyna drugi album grupy zatytułowany "Led Zeppelin II". Utwór ukazał się również na 7" krążku w takich krajach jak Francja, Niemcy, Japonia, Szwajcaria, Holandia, czy Belgia. Wytwórnia Atlantic Records w Wielkiej Brytanii wydała singiel "Whole Lotta Love" dopiero w 1997 roku. Można powiedzieć, że był to pewnego rodzaju fenomen, ponieważ menadżer zespołu, Peter Grant, prowadził tzw. politykę "żadnych singli"
Duża część tekstu w utworze "Whole Lotta Love" została zapożyczona z kompozycji "You Need Love" Williego Dixona, co doprowadziło to do procesu sądowego, w którym niepokonany dotąd zespół musiał ulec i przegrał walkę. Nie przeszkodziło to jednak grupie oraz piosence w odniesieniu ogromnego sukcesu komercyjnego. Stacje radiowe po wydaniu albumu "Led Zeppelin II" z chęcią grały kawałek "Whole Lotta Love", ale pojawiającej się w piosence "jęki", zmusiły nadawców do odgrywania skróconych wersji kompozycji.