Gitara to chyba najczęściej wybierany instrument przez początkujących muzyków. Na przestrzeni lat stał się on symbolem gwiazdy rocka i to właśnie on potęguje marzenia o staniu się jedną z nich. Niektórym udało się dojść do upragnionego celu i opanowali sztukę poruszania się po gryfie do perfekcji.
Spoglądając na historię muzyki trudno jest wskazać najlepszego na świecie gitarzystę. Powodem są kryteria, według których mamy oceniać wirtuozów tego właśnie instrumentu. Każdy z muzyków charakteryzuje się innymi cechami i w różny sposób przyczynił się do rozwoju gry na gitarze. Jedni wyróżniają się niezwykłą techniką oraz precyzją poruszania się po gryfie, inni natomiast postanowili podejść do tego instrumentu w sposób niecodzienny i innowacyjny. Istnieją jednak na świecie muzycy, którzy pozostawili wyjątkowy ślad na kartach gitarowej historii.
Jimi Hendrix
Jimi Hendrix to amerykański gitarzysta, wokalista, kompozytor oraz autor tekstów. Jest uznawany za najwybitniejszego oraz najbardziej utalentowanego gitarzystę w historii muzyki rozrywkowej. Jego niecodzienne oraz innowacyjne podejście do gry na gitarze, do dzisiaj zachwyca oraz inspiruje wielu artystów na całym świecie.
Gitarzysta za życia wydał jedynie trzy albumy studyjne zatytułowane "Are You Experienced", "Axis: Bold as Love", "Electric Ladyland" oraz jeden koncertowy zatytułowany "Band of Gypsys". Płyta "Are You Experienced", podobnie jak "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" grupy The Beatles, była jedną z pierwszych i najważniejszych płyt koncepcyjnych w historii.
Jimi Hendrix w trakcie swojego życia wypracował szereg unikatowych, nieznanych wcześniej technik gry na gitarze elektrycznej. Był jednym z najbardziej innowacyjnych muzyków wszech czasów oraz jednym z pierwszych, którzy eksperymentowali z efektami, w tym ze stereofonicznym efektem przejścia (phasing effect). Stworzył również własny unikatowy styl oparty na połączeniu efektów fuzz, feedback i kontroli zniekształceń. Jimi Hendrix zrewolucjonizował niemal każdy element gry na gitarze elektrycznej i stworzył z niej sztukę wirtuozerską.
B.B. King
B.B. King to amerykański gitarzysta, wokalista bluesowy oraz jeden z najwybitniejszych przedstawicieli tego gatunku. Muzyk często jest określany mianem "King of Blues" ("Król Bluesa"). Dorobek artysty zaliczany jest do stylów memphis blues, modern electric blues i soul blues. Twórczość artysty, która jest zazwyczaj bardzo oszczędna w swojej formie, cechuje się jednak głębokim ładunkiem emocjonalnym.
B.B. King w czasie swojej już bardzo długiej kariery stał się weteranem sceny bluesowej. Wielu muzyków bluesowych i rockowych często podkreśla jak duży wpływ na ich twórczość wywarła muzyka B.B. Kinga. Nagrywanie z Kingiem traktowane często było jako otrzymanie błogosławieństwa i legitymację prawdziwego bluesmana. W rezultacie B.B. King stał się cennionym muzykiem studyjnym oraz był często zapraszany do współpracy. W 1980 roku muzyk został wprowadzony do Blues Hall of Fame, a 1987 roku do Rock and Roll Hall of Fame.
Eric Clapton
Eric Clapton, nazywany również Slowhand, to brytyjski muzyk rockowy i bluesowy, wirtuoz gitary, kompozytor, wokalista oraz członek wielu zespołów rockowych. Jest on jednym z najbardziej znanych symboli muzyki rockowej i bluesowej.
Eric Clapton rozpoczął swoją karierę artystyczną w 1963 roku jako gitarzysta prowadzący w grupie The Yardbirds. Zespół opuścił w 1964 roku, ponieważ nie zgodził się na zmianę stylu grupy na bardziej popowy. W 1965 roku został członkiem legendarnej grupy Johna Mayalla Bluesbreakers, gdzie wkrótce stał się jej czołowym instrumentalistą. W 1966 roku opuścił zespół i założył słynne blues rockowe trio Cream. W tym czasie Eric Clapton uzyskał status gwiazdy międzynarodowej. Po rozwiązaniu Cream, Clapton utworzył kolejny zespół Blind Faith, a po jej rozpadzie Derek and the Dominos.
Po rozwiązaniu ostatniej grupy Eric Clapton rozpoczął karierę solową. W ciągu ponad trzydziestu lat solowej działalności, przerywanej krótkimi okresami milczenia spowodowanymi koniecznością odpoczynku, problemami osobistymi lub koniecznością poddania się kuracjom odwykowym, gitarzysta nagrał wiele albumów, które przyniosły mu olbrzymią popularność. W ciągu swej długiej kariery Clapton grał muzykę zaliczaną do takich stylów jak rock i jazz-rock, blues rock, rock albumowy, hard rock i pop.
Robert Johnson
Robert Johnson to amerykański muzyk, gitarzysta, wokalista oraz autor tekstów. Jest autorem zaledwie 29 utworów. Wypracował swój własny oraz dobrze rozpoznawalny styl. Do grania na gitarze akustycznej wykorzystywał techniki flażoletu i bottleneck. Teksty jego piosenek zazwyczaj opowiadały o alkoholu, kobietach, szatanie i śmierci.
Artysta jest określany mianem króla gitary bluesowej, a jego twórczość miała ogromny wpływ na wielu wykonawców, takich jak Eric Clapton, The Rolling Stones, Bob Dylan, Red Hot Chili Peppers i Jimi Hendrix.
Do dzisiaj bardzo mało wiadomo o życiu artysty oraz jego wczesnej śmierci w wieku 27 lat. Spowodowało to, że na temat muzyka powstały różne historie, z których najsłynniejsza to legenda, według której sprzedał swoją duszę diabłu w zamian za osiągnięcie sukcesu.
W ciągu całego swojego życia, Johnson nie zasłynął jednak tak bardzo, jak po swojej śmierci. Jego pierwsza pośmiertna płyta zawierająca kolekcją utworów muzyka została zatytułowana "King of the Delta Blues Singers" i ukazała się dopiero w 1961 roku. W 1980 roku Robert Johnson został natomiast wprowadzony do Blues Hall of Fame, a w 1986 r. do Rock & Roll Hall of Fame.
Stevie Ray Vaughan
Stevie Ray Vaughan to amerykański gitarzysta blues rockowy. Artysta urodził się i wychowywał w Dallas w stanie Teksas. Od najmłodszych lat interesował się muzyką rockową, a na gitarze zaczął grać jako nastolatek. Wpływ na jego styl gry szczególnie wywarł Jimi Hendrix.
W wieku 17 lat artysta porzucił szkołę by zostać muzykiem zawodowym. Założył zespół Stevie Ray Vaughan and Double Trouble. W 1982 roku zespół wystąpił na festiwalu w Montreux, dzięki czemu Vaughan zwrócili swoją uwagę Davida Bowie i efekcie muzyk zatrudnił go przy nagrywaniu swojego albumu "Let's Dance". Planowane było również wzięcie udziału Vaughana w trasie promującej album, ale artysta zrezygnował jednak z tej propozycji.
Za pośrednictwem swojego menedżera, Vaughan i jego grupa Double Trouble, podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Epic i nagrała kilka albumów. Kariera Vaughana cierpiała jednak ze względu na jego problemy z alkoholem oraz uzależnieniem od narkotyków.
27 sierpnia 1990 po koncercie w East Troy w Wisconsin Stevie Ray oraz inni muzycy biorący udział w koncercie, między innymi David Bowie, Robert Cray i Eric Clapton weszli na pokład dwóch śmigłowców, które miały ich przewieźć do Chicago. Śmigłowiec, na którego pokładzie podróżował Vaughan wraz z czterema innymi muzykami, uległ katastrofie krótko po starcie - wszyscy muzycy zginęli.
Jimmy Page
Jimmy Page to brytyjski muzyk, kompozytor, gitarzysta oraz członek jednego z największych zespołów w historii rocka - Led Zeppelin. Artysta urodził się 9 stycznia 1944 roku w Heston w Wielkiej Brytanii.
Na początku swojej przygody z gitarą Jimmy Page pobierał lekcje nauki gry na instrumencie u nauczyciela w pobliskim Kingston-On-Thames. Podczas tego kursu nie nauczył się jednak zbyt wiele. Od tego momentu postanowił nosić ze sobą gitarę do szkoły, by samodzielnie się uczyć na przerwach z nowo poznanym przyjacielem Jeffem Beckiem.
Z początku Page nie zwracał się w stronę rock and rolla. Udzielał się w kilku małych zespołach z Epsom, a pierwszym ważniejszym był zespół Neil Christian & The Crusaders, ale Jimmy rozstał się jednak szybko z grupą ze względu na zły stan zdrowia. W tym samym czasie rozpoczął naukę malarstwa w szkole plastycznej, ale zrezygnował z niej w 1963 roku, gdy podjął pracę jako muzyk sesyjny. Szybko stał się muzykiem bardzo popularnym w Londynie i jego partie można odnaleźć na nagraniach m.in. The Who, Donovana, Them, The Kinks oraz The Rolling Stones.
W czasie pracy w studio nagrał i wyprodukował swój własny singel "She Just Satisfies" oraz zawarł znajomość z Erikiem Claptonem. W 1965 roku, po odejściu Claptona z The Yardbirds, to właśnie Page'owi proponowano dołączenie do grupy. Ten jednak polecił muzykom swojego kolegę Jeffa Becka, by po roku samemu dołączyć do zespołu. Gdy w 1968 roku grupa rozpadła się, Jimmy wraz ze znanym studyjnym basistą Johnem Paulem Jonesem, wokalistą Robertem Plantem oraz perkusistą Johnem Bonhamem stworzył zespół The New Yardbirds, który ostatecznie przyjął legendarną już nazwę Led Zeppelin.
Keith Richards
Keith Richards to współzałożyciel, autor tekstów, czasami także wokalista oraz gitarzysta i twórcą większej części repertuaru grupy The Rolling Stones. Muzyk jest również jedną z najbardziej znanych postaci show businessu. Keith Richards swą grą zapewnił charakterystyczne brzmienie grupy oparte na mocnych i agresywnych riffach, w które wtopiony był śpiew wokalisty.
Jako jeden z pierwszych gitarzystów wykorzystał elektryczne przetworniki dla wzbogacenia brzmienia m.in. przystawkę fuzz box w najsłynniejszym utworze grupy The Rolling Stones - "(I Can't Get No) Satisfaction".
Keith Richards często grywa gościnnie z innymi wykonawcami, a także występuje jako solista. Gitarzysta był między innymi uczestnikiem pierwszej edycji Live Aid w 1985 roku i razem z kolegą z zespołu Ronni'em Woodem akompaniował Bobowi Dylanowi.
W latach 80. rozpoczął udaną karierę solową w odpowiedzi na płyty wydawane przez Micka Jaggera. Keith Richards wydał łącznie dwa wysoko oceniane przez krytyków albumy studyjne oraz jeden koncertowy. W 2011 na rynku ukazała się natomiast autobiografia muzyka zatytułowana "Życie", która spowodowała zaostrzenie stosunków z Mickiem Jaggerem.
The Edge
The Edge to irlandzki muzyk, kompozytor oraz gitarzysta znany z zespołu U2. W grupie występuje również jako jako wokalista, klawiszowiec i czasami pisze teksty piosenek. Gitarzysta znany jest ze swojego charakterystycznego stylu gry opartego na minimalizmie i wykorzystaniu efektu gitarowego typu delay.
Przygoda muzyka z gitarą rozpoczęła się w szkole i była pewnego rodzaju ucieczką od otaczającego go świata. Młody oraz nieśmiały gitarzysta szukał sposobu na wyrażenie samego siebie oraz swoich myśli. Wtedy właśnie postanowił razem z bratem Dickiem rozpocząć naukę gry na gitarze i zaczął chodzić na lekcje gry na gitarze hiszpańskiej. Oprócz tego uczył się również podstaw fortepianu.
Na początku działalności grupy, na zespół oraz styl The Edge'a silnie wpłynęła scena punk rockowa. Z biegiem lat The Edge eksperymentował z wieloma efektami gitarowymi i inspirował się różnymi gatunkami muzycznymi, tworząc w ten sposób swoje jedyne oraz niepowtarzalne brzmienie.
Tom Morello
Tom Morello jest jednym z najbardziej charakterystycznych muzyków na scenie rockowej. Jego innowacyjne oraz nietuzinkowe podejście do techniki gry na gitarze, pozwoliło mu stać się barwną postacią świata muzyki. Styl jaki reprezentuje Morello trudno jest zakwalifikować do jednego konkretnego gatunku. W jego twórczości możemy usłyszeć inspiracje funkiem, metalem, rockiem oraz rapcorem. Właśnie to świeże podejście do muzyki pozwoliło mu wykształcić oryginalną technikę gry na gitarze, dzięki której Morello potrafi odzwierciedlić dźwięk miksowanej płyty przez DJ'a lub wirnik śmigłowca.
Tom Morello nie jest jednak klasycznym przykładem muzyka rockowego. Jego przygoda z gitarą zaczęła się w wieku 13 lat. Nie rozwijała się jednak tak dynamicznie i prężnie jak w przypadku innych muzyków. Dopiero gdy Morello ukończył 19 lat uświadomił sobie, że gra na gitarze jest tym co naprawdę chce robić w życiu. W tym samym czasie stał się studentem prestiżowego uniwersytetu Harvarda. Wiedząc o tym, iż nie posiada naturalnych predyspozycji, postanowił ciężko pracować nad swoją techniką gry na gitarze. Każdego dnia spędzał dokładnie 8 godzin na szlifowaniu swojego talentu. Nie przeszkodziło mu to jednak w ukończeniu uniwersytetu z wyróżnieniem. Po studiach nie stał się jednak od razu zawodowym muzykiem. Droga do jego sukcesu była jeszcze długa. W czasie tej podróży udzielał lekcji gry na gitarze oraz był sekretarzem senatora stanu Kalifornia Alana Cranstona.
David Gilmour
David Gilmour to brytyjski progresywny muzyk rockowy, gitarzysta, wokalista i kompozytor. Muzyk znany jest najbardziej długoletni członek legendarnej grupy rockowej Pink Floyd.
Muzyk przygodę z gitarą zaczął w wieku trzynastu lat, korzystając z podręcznika i płyty instruktażowej Pete'a Seegera. Dzięki temu opanował podstawy gry na gitarze, a następnie zaczął występy w lokalnych pubach z grupą The Newcomers, a później z zespołem The Ramblers. W 1964 utworzył swój własny zespół pod nazwą Joker's Wild, której repertuar miał głównie charakter taneczny. Grupa grała przeboje zespołów The Beatles, The Beach Boys, The Four Seasons, choć sięgała również po utwory soulowe np. Otisa Reddinga. Zespół Joker's Wild odniósł lokalny sukces, jednak zawiesił działalność w 1967 roku, po nieudanej wyprawie do Francji.
Pod koniec lat 60. David Gilmour dołączył do zespołu Pink Floyd, gdzie zajął miejsce swojego kolegi Syda Barretta. Charakterystyczny styl gry muzyka był jednym z powodów sukcesu tej legendarnej brytyjskiej grupy rockowej.
David Gilmour oprócz pracy w zespole Pink Floyd grał również z takimi wykonawcami jak Syd Barrett, Grace Jones, Tom Jones, Elton John, B.B. King, Paul McCartney, John Lennon, Sam Brown, Jools Holland, Bob Dylan, Pete Townshend, The Who, Supertramp, Levon Helm, Robbie Robertson, Alan Parsons. Muzyk jest także Odkrył i wypromował talent popularnej w latach osiemdziesiątych wokalistki Kate Bush oraz odkrył talent popularnej w roku 2009 Florence Welch.
David Gilmour ma na swoim koncie również trzy solowe albumy studyjne zatytułowane "David Gilmour" (1978), "About Face" (1984) oraz "On an Island" (2006).
Santana
Carlos Santana to muzyk, gitarzysta rockowy i jazzowy. Ojciec Carlosa był zawodowym skrzypkiem i jego nauczycielem gry na tym instrumencie. Już jako dziecko Carlos grał na skrzypcach w grupie ojca. Gdy jednak pierwszy raz usłyszał bluesa i rock and rolla, zamienił instrument na gitarę.
Na początku lat 60. rodzina Santanów wyemigrowała do Kalifornii, gdzie Carlos włączył się w rozwijającą się scenę muzyki rockowej. W 1966 roku założył swoją pierwszą grupę Santana Blues Band, której nazwę następnie skrócono do Santana. Popularność zespół zyskał po występie na festiwalu w Woodstock, a Carlos oraz jego formacja zostali zaliczeni do inicjatorów i przedstawicieli stylu rocka latynoskiego.
W 1972 roku Carlos Santana rozpoczął także karierę solową, włączając się w nurt eksperymentalnego jazzu i jazz-rocka. Występował i nagrywał z takimi muzykami jak John McLaughlin, Herbie Hancock, Billy Cobham, Wayne Shorter i innymi. W latach 80. i 90. nastąpił spadek popularności Carlosa Santany i artysta na scenę muzyczną powrócił dopiero w 1999 z albumem "Supernatural". Wydawnictwo było zbiorem piosenek nagranych z różnymi gwiazdami rocka i popu, głównie młodego pokolenia. Na płycie znalazły się m.in. takie przeboje jak "Smooth" nagrany z Robem Thomasem z grupy Matchbox Twenty, "Maria, Maria" z The Product G&B, "Put Your Lights On" z Everlastem, Corazón Espinado z Maná.