Hi-Fi, high fidelity - (ang. wysoka wierność) klasa sprzętu elektroakustycznego, która ma na celu zapewnienie słuchaczowi wysoką jakość odtwarzanego dźwięku, tzn. jak najbardziej wierną, o naturalnym brzmieniu w stosunku do źródła pierwotnego. Podstawowym celem techniki Hi-Fi jest budowa sprzętu elektroakustycznego przenoszącego bez zniekształceń całe pasmo słyszalne razem z tonami, które nadają dźwiękom specyficzną barwę oraz zapewnić odpowiednią dynamikę przy jak najmniejszym poziomie szumów. Standard Hi-Fi został opisany w niemieckiej normie DIN 45500 w roku 1973, w niektórych krajach stosowano także normę IEC 268. W późniejszym okresie zaczęto opracowywać międzynarodowe normy hi-fi oznaczone IEC 581. Leciwość normy DIN i wysoki poziom jakości współczesnego sprzętu spowodował, że bardzo duża jego ilość zaczęła mieścić w mało wymagającej jak na dzisiejsze czasy klasie Hi-Fi. Z tego powodu narodziła się w sposób niemal umowny klasa Hi-End, która ma jednak charakter bardziej marketingowy, ponieważ nie została znormowana ani szerzej zdefiniowana.

Wybrane przykłady polskich norm hi-fi:

• PN-80/T-06251.06 - tunery FM
• PN-74/T-06251.07 - wzmacniacze małej częstotliwości
• PN-80/T-06251.08 - amplitunery
• PN-74/T-05251.09 - kolumny głośnikowe
• PN-79/T-86150.03 - magnetofony