Jitter - zjawisko, które najczęściej odnosi się do zniekształceń sygnału cyfrowego. Wzorcowa postać sygnału cyfrowego to w teorii idealny, prostokątny kształt odzwierciedlający zero-jedynkową naturę przebiegów cyfrowych, o idealnie pionowych zboczach z precyzyjnymi punktami taktowania. W praktyce przejścia między stanami nie są idealnie pionowe co prowadzi do zachwiania synchronizacji czasowej. Złej jakości połączenia między układami mogą nawet powodować przekłamania w wartości kolejnych bitów. Najczęstszym błędem, z którym zniekształcenie typu jitter jest utożsamiane jest sytuacja, w której sygnał podawany jest w złym punkcie czasu doprowadzając do przekłamania punktu taktowania. Kiedy zniekształcony w ten sposób sygnał trafia do przetwornika cyfrowo-analogowego na jego wyjściu w procesie konwersji pojawia się inny od zamierzonego przebieg.

Stosuje się różne metody minimalizowania zniekształceń jitter np. poprzez zastosowanie precyzyjnego zegara taktującego i zsynchronizowanie z nim wszystkich bloków układu lub stosując kontrolę dokładności poprzez pętle synchronizacji fazy PLL.

W praktyce zjawisko jitter związane jest ściśle także z zapisem sygnału cyfrowego na różnego rodzaju nośnikach. Dobrym przykładem może być tutaj zapis na płycie optycznej (np. CD-R), kiedy nagrywarka podczas zapisu pracuje niedokładnie powodując, że ustalone wcześniej obszary pitów zaczynają znacznie odbiegać od normy. W tym przypadku jitter jest wyrażany w nanosekundach, a jego dopuszczalna wartość to 35 ns. Powyżej tej wartości mogą wystąpić zniekształcenia odczytu.