Video 2000 - znany także jako V2000 lub VCC (Video Compact Cassette), standard zapisu obrazu i dźwięku na taśmie magnetycznej opracowany przez firmy Philips i Grundig pod koniec lat 70 XX wieku, był obecny na rynku komercyjnym od 1979 do 1988 roku. Był formatem konkurencyjnym dla formatów Betamax (Sony) i VHS (JVC). W odróżnieniu od konkurencji, standard Video 2000 umożliwiał zapis dwustronny (podobnie jak na standardowych kasetach audio klasy Compact Cassette). Przykładowo kaseta VCC 480 umożliwiała zapis 2x 240 minut. Realizacja całkowitego zapisu audio-wideo na "połówce" (6,25 mm) taśmy o całkowitej szerokości 12,5 mm, wymagało zastosowania bardzo wąskich i precyzyjnych głowic pracujących w standardzie DTF (Dynamic Track Following - dynamiczne śledzenie ścieżki). System DTF umożliwił uzyskanie doskonałej stabilizacji obrazu, ale również idealnie czysty obraz podczas przewijania z podglądem bez poziomych linii, charakterystycznych dla innych systemów domowych i półprofesjonalnych. Zapis przy prędkości przesuwu taśmy 2,44 cm/s pozwolił na uzyskanie obrazu o rozdzielczości 270 linii, czyli więcej niż popularny VHS, zbliżając się jakościowo do takich systemów jak konkurencyjny Betamax. Dźwięk w Video 2000 został wspomożony układem DNS (Dynamic Noise Suppression) umożliwiając tym samym uzyskanie dynamiki na poziomie 52 dB. Z czasem powstała także odmiana dla urządzeń przenośnych o oznaczeniu Video 2000 Mini, jednak nie przyjął się on jako format przenośnych kamer wideo.