VHS, Video Home System - opracowany przez firmę JVC w roku 1976 system zapisu i odczytu obrazu wideo i dźwięku na taśmie magnetycznej umieszczonej w kasecie standardu VHS. W latach osiemdziesiątych VHS toczył walkę o prymat na rynku z konkurencyjnymi formatami jak Betamax (Sony) oraz video 2000 (Philips), które były bardziej zaawansowane technologicznie. Walkę ostatecznie wygrał VHS a o zwycięstwie zadecydowała niska cena VHS oraz błędna polityka firmy SONY, która kupując pod koniec lat 80 licencje na VHS zaprzestała promocji Betamaxa zakazując jednocześnie wydawania na nim filmów pornograficznych, które na VHS były ogólnie dostępne. Z dniem 28 października 2008 także firma JVC jako ostatnia zakończyła produkcję uprzednio nagranych nośników VHS dla dystrybutorów filmowych. Powodem zakończenia produkcji było wyparcie popularnych "kaset" przez płytę DVD, gdzie już w 2001 roku więcej filmów sprzedano na nowym formacie niż kasetach wideo z lat 80 i 90 XX wieku.

Kaseta formatu VHS

Cechy formatu

Wymiary kasety VHS wynoszą 188 × 104 × 25 mm, a czas zapisu maks. 300 minut, jednak istnieje możliwość podwojenia i potrojenia tego czasu kosztem utraty jakości. W handlu detalicznym można było spotkać czyste (nienagrane) kasety o standardowych czasach zapisu: 30, 45, 60, 90, 120, 135, 180, 195, 240, 300 minut, ale występowały także kasety o niestandardowej długości taśmy np. w celu dopasowania zapisu do specyficznych długości filmów, które na oficjalnym rynku były jednak rzadkością. Jeszcze dzisiaj można spotkać w sprzedaży kasety standardu VHS, jednak wybór czasu zapisu najczęściej sprowadza się do najbardziej popularnych długości.

Obraz w standardzie VHS charakteryzuje się rozdzielczością poziomą równą 240 linii, a w odmianie HQ 250 linii, który może być zapisany w standardzie PAL, SECAM lub NTSC. Zapis obrazu realizowany jest za pomocą kilku (zazwyczaj dwóch) głowic, wspólnie umieszczonych na wirującym bębnie, które zapisują obraz na taśmie przesuwającej się z prędkością 2,34 cm/s przy pomocy ścieżek umieszczonych skośnie względem krawędzi taśmy. Prędkość 2,34 cm/s umożliwia standardowo na zapis dźwięku o paśmie przenoszenia 80-10000 Hz. Taki poziom parametrów dźwięku przyczynił się do opracowania sytemu potrafiącego zpisywać sygnał audio klasy hi-fi poprzez dodanie do istniejących głowic, dwóch głowic dodatkowych umieszczonych tym razem na bębnie wirującym pod innym kątem niż głowice wizyjne, co pozwoliło wyeliminować zakłócenia pomiędzy torem audio i wideo. Takie rozwiązanie pozwoliło na zapis i odczyt dźwięku z pasmem przenoszenia 20 - 20000 Hz i dynamiką powyżej 90 dB.

Parametry dźwięku w magnetowidach klasy hi-fi sprawiły, że były one często wykorzystywane do samego zapisu dźwięku np. w procesie studyjnej realizacji dźwięku, ale także w technice amatorskiej, jako tańsza alternatywa dla drogiego sprzętu studyjnego.

Na bazie standardu VHS powstały także formaty pokrewne.

Formaty rodziny VHS

S-VHS - (Super VHS), opracowany na podstawie VHS system z zapisem o większej częstotliwości z obrazem na poziomie 400 linii i dźwiękiem hi-fi. Systemy S-VHS i VHS są kompatybilne w jedną stronę - na odtwarzaczu S-VHS można odczytywać nagrania VHS, ale odwrotnie już nie.

VHS-C - (VHS Compact), format kompatybilny ze standardowym VHS, w którym taśma umieszczona jest w wiele mniejszej kasecie, którą po załadowaniu do tzw. kasety "matki" można odtworzyć w standardowym magnetowidzie VHS. Kaseta o zmniejszonych wymiarach VHS znalazła zastosowanie w domowych kamerach video. Analogicznie opracowano także system S-VHS-C.

D-VHS - (Digital VHS), system umożliwiający cyfrowy zapis wideo na taśmach VHS z rozdzielczością 500 linii o czasie zapisu sięgającym kilkunastu godzin w wysokiej jakości oraz do kilkudziesięciu godzin z jakością odpowiadającą standardowemu VHS tj. z rozdzielczością 250 linii. Cechą charakterystyczną magnetowidów D-VHS jest fakt, że potrafią one zapisywać obraz także analogowo, jednak z rozdzielczością 300 linii, oraz umożliwiają zapis obrazu w standardzie HDTV 1080 linii z przepływnością do 14,1 Mb/s. Cechy te umożliwiają wielogodzinny zapis o jakości przekraczającej jakość DVD, a możliwość wykonywania bezstratnych cyfrowych kopii może sugerować, że system D-VHS jest idealnym systemem do tworzenia wysokiej klasy nagrań. W rzeczywistości wygoda w użytkowaniu sprawiła, że standard ten nie odniósł sukcesu i pozostaje raczej w sferze kolekcjonerskiej zrzeszając wąskie grono miłośników.