Microcassette (MC) - rodzaj kasety z taśmą magnetofonową o małych wymiarach opracowany w 1969 roku przez firmę Olympus. Głównym przeznaczeniem tego rodzaju nośnika były miniaturowe, przenośne dyktafony wspomnianej firmy. Popularność formatu sprawiła jednak, że kasety tego typu były wykorzystywane także w innym sprzęcie np. automatycznych sekretarkach telefonicznych itp. oraz, że były produkowane także przez innych producentów. Format Microcassette wykorzystuje taśmę o takiej samej szerokości jak podstawowy format Compact Cassette, jednak jest ona stosunkowo cieńsza. Grubość taśmy, a co za tym idzie możliwość większego upakowania jej w mniejszej obudowie oraz zmniejszenie prędkości o połowę, a nawet do jednej trzeciej prędkości standardu CC, umożliwia uzyskanie czasu zapisu porównywalnego do standardowej kasety. Najpopularniejszymi odmianami Microcassette są kasety MC60 pozwalający na 30 minut zapisu na stronie w standardowej prędkości 2,4 cm/s, oraz podwojenie tego czasu przy prędkości 1,2 cm/s. Drugą odmianą są kasety MC90, pozwalające na 45 minut zapisu na jedną stronę przy prędkości 2,4 cm/s. Kasety MC były wykorzystywane głównie do zapisu głosu, ale znalazły zastosowanie także przy zapisie muzyki oraz danych komputerowych. Fakt stosowania zapisu muzyki na tym nośniku przyczynił się do produkcji sprzętu stereofonicznego po roku 1982. Zaczęły powstawać nawet kasety z tzw. taśmą metalową oznaczoną Type IV. Rosnąca w tamtym czasie popularność przenośnych urządzeń kasetowych CC typu Walkman firmy Sony sprawiła, że firma Olympus stworzyła swoją odmianę tego typu urządzenia opartą na standardzie MC w postaci modelu SR-11. Urządzenie to było wyposażone także w radioodbiornik oraz umożliwiało podłączenie stereofonicznego mikrofonu wyposażonego zapinkę, dzięki której można było przypiąć go do garderoby. Cechy te sprawiły, że urządzenie było popularne wśród bywalców koncertów, oferując o wiele mniejsze i wygodniejsze w użyciu urządzenie, dzięki któremu nie zwracali oni na siebie większej uwagi. Wysoka cena oraz gorsza dostępność sprawiła, że po dwóch latach format stracił na popularności i oficjalnie się nie przyjął.