Pathé Disc - rodzaj analogowych płyt gramofonowych produkowanych na początku XX wieku przez francuską wytwórnię Pathé Records, którą założyło dwóch braci: Charles i Émile Pathé. Zanim jednak bracia Pathé zaistnieli w przemyśle fonograficznym, byli właścicielami dobrze prosperującego bistro w Paryżu. Wszystko zaczęło się około roku 1890, kiedy zobaczyli na wystawie na targach fonograf Edisona, postanowili wydzierżawić jeden egzemplarz do swojego bistro, aby przyciągnąć ludzi. Mało znana w tamtejszych czasach technologia jaką był fonograf spotkała się z tak dużym zainteresowaniem, że wkrótce ustawiały się kolejki ludzi, aby móc posłuchać i zobaczyć urządzenie. Wiele osób pytało też o możliwość zakupu urządzenia dla siebie. Zrodziło to pomysł na dochodowy interes, jednak bracia pomyśleli, że zamiast wspierać biznes Edisona mogliby zacząć produkować i sprzedawać własne fonografy. I tak od 1894 roku zaczęli sprzedawać gramofony własnej produkcji, które pierwotnie oparte były na technologii Edisona. Oczywiście początkowo nośnikiem były cylindryczne wałki, na którym dokonywano zapisu. Do fonografów braci Pathé były dodawane puste cylindry tak, aby klienci mogli wykonywać własne nagrania. Interes szedł tak dobrze, że już w 1986 roku mieli biura nie tylko w Paryżu, a także w Londynie, Mediolanie i Moskwie. W 1905 roku rozpoczęto produkcję płyt. Początkowo były to płyty jednostronne, z zapisem wykonywanym na warstwie wosku, nanoszonego na osnowie cementowej. Od 1906 roku materiałem do produkcji płyt był konwencjonalny materiał tzw. szelak. Jednak nawet po zastosowaniu tak standardowego materiału płyty Pathé były inne od wszystkich konkurencyjnych rozwiązań. Rowki dźwiękowe miały pionowy rodzaj zapisu w odróżnieniu od standardowego poprzecznego. Były także szersze w porównaniu do innych firm, co powodowało, że do odtwarzania potrzebna była specjalna igła o kulistej końcówce o średnicy 0,005 cala. Płyta obracała się z prędkością 90 a nawet 120 obrotów na minutę, a nie standardowo 78 - 80. Istotną różnicą był też fakt, że zapis (i co za tym idzie także odtwarzanie), był wykonywany od środka do krawędzi płyty, a nie odwrotnie. Możliwe, że wszystkie lub część tych różnic wywodziło się z faktu, iż firma Pathé dbała o to, aby inni producenci nie wystosowali oskarżenia o naruszenie patentów. Nawet rozmiar samych płyt był inny, i tak jak u konkurencji płyty miały 7, 10, 12 cali średnicy, tak płyty Pathé miały 21, 25, 27, 29, 35 i 50 cm co w odpowiedniku daje 8½, 10, 11¾, 12, 14 i 20 cali. Spowodowało to, że płyty Pathé można było odtwarzać tylko na urządzeniach firmy Pathé, a one z kolei nie mogły odtwarzać płyt innych firm. Do 1911 roku firma posiadała biura już także w Petersburgu, Rostowie nad Donem, Warszawie i Odessie.