DualDisc - rodzaj dwostronnego dysku optycznego zaprojektowanego przez grupę wytwórni fonograficznych, w której skład wchodziły takie firmy jak: MJJ Productions Inc, EMI Music, Universal Music Group, Sony/BMG Music Entertainment, Warner Music Group, oraz 5.1 Entertainment Group, a później pod egidą RIAA (ang. Recording Industry Association of America).

DualDisc z jednej strony posiada warstwę audio podobną do standardu CD, jednak nie zgodną ze specyfikacją "Czerwonej księgi" (ang. Red Book). Druga warstwa jest identyczna jak w formacie DVD. Dyski tego typu po raz pierwszy pojawiły się w Stanach Zjednoczonych w marcu 2004 roku w ramach marketingowego testu przeprowadzonego przez pięć firm, które zaprojektowały ten dysk. Test obejmował trzynaście tytułów, które zostały przeznaczone do sprzedaży dla ograniczonej liczby detalistów w Bostonie, Massachusetts, Seattle i Waszyngtonie. Test odniósł sukces: 82% procent respondentów stwierdziło, że DualDisk osiągnął lub przekroczył ich oczekiwania a 90%, że poleciło by ten format znajomym. Format wprowadzono na rynek, jednak jego sprzedaż spadła znacząco w kolejnych latach w związku z istnieniem konkurencyjnych formatów jak DVD-Audio czy SACD.

Do roku 2009 DualDisc zniknął z rynku. Płyty DualDisc były oparte na dwustronnej technologii DVD, takiej jak DVD-10 , DVD-14 lub DVD-18, z tą różnicą, że jedna z warstw była typu CD. Wyprodukowanie płyty DualDisc polegało na sprasowaniu warstwy DVD o pojemności 4,7 GB i grubości 0,6 mm ze standardową warstwą CD o grubości 0,9 mm, co dawało płytę o grubości 1,5 mm. Standard nie mógł być uwzględniony w specyfikacji Czerwonej księgi, ponieważ mówi ona, że dysk CD powinien posiadać grubość min. 1,1 mm, więc 0,9 mm to trochę zbyt mało. Wyzwaniem dla projektantów DualDisc było wyprodukowanie dwustronnej płyty, która nie byłaby zbyt gruba, a jednocześnie spełniała minimalne wymogi. W praktyce niektóre odtwarzacze nie mogły odtwarzać warstwy CD z DualDisc'u ze względu na zjawisko aberracji sferycznej. Inżynierowie próbowali obejść ten problem poprzez zastosowanie większych obszarów pit niż w standardowym dysku CD, co spowodowało skrócenie czasu odtwarzania z 74 min. do ok. 60 min. Ze względu na niezgodność warstwy CD ze specyfikacją Czerwonej księgi, firmy Sony i Philips zabroniły używania na nich logo CD, a na niektórych płytach DualDisc zostały umieszczane informacje, iż pomimo, że płyta jest przeznaczona do odtwarzania na standardowym sprzęcie DVD i CD, to mogą wystąpić problemy na niektórych odtwarzaczach oraz w samochodowym sprzęcie audio.

Firmy fonograficzne miały dwie główne nadzieje związane z formatem DualDisc, pierwszą, że standard ostatecznie zastąpi CD jako preferowane medium w sklepach muzycznych oraz drugą, że włączenie dodatkowej zawartości DVD w cenie podobnej do tradycyjnego CD pomoże zmniejszyć piractwo dając konsumentom większą motywację do ich zakupu.