Dolby B - system redukcji szumów opracowany w 1968 roku przez firmę Dolby Labolatories, znalazł powszechne zastosowanie w amatorskich magnetofonach kasetowych, ale był spotykany również w magnetofonach szpulowych z prędkością przesuwu taśmy 9,5 m/s, oraz magnetowidach VHS wyższej klasy.

Dolby B dokonuje kompresji sygnału przed zapisem na taśmę oraz jego ekspansji podczas odtwarzania. Procesy te wykonywane są tylko w odniesieniu do cichych sygnałów o wyższych częstotliwościach. Niskie częstotliwości pozostają niezmienionej formie. Przetwarzanie wyższych częstotliwości jest zależne od ich zawartości w sygnale. Dokonuje się tego przy pomocy filtru o zmiennym paśmie (sliding band). Częstotliwość filtru jest zmieniana w zakresie 300 - 20.000 Hz. Kiedy sygnał jest bardzo cichy lub nie zawiera wysokich częstotliwości, częstotliwość filtru jest obniżana do najniższej wielkości dając maksymalną redukcję szumów na poziomie 10 dB w paśmie powyżej 4.000 Hz. Kiedy sygnał staje się dość głośny, by zamaskować szum, częstotliwość filtru przesuwa się w górę. Zmiana częstotliwości filtru musi zmieniać swoje parametry tak szybko, aby móc dostosowywać charakterystykę tłumienia do przebiegu sygnału audio.